Δεν φτάνει να σιωπά κανείς

Η οργισμένη αντίδραση των νέων δεν είναι μόνον μια αποτυχία της κυβέρνησης να δώσει διέξοδο στα προβλήματα τους και προοπτική στη ζωή τους. Δεν είναι μόνον μια αποτυχία του κατεστημένου συστήματος να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, να κάνει τους θεσμούς να λειτουργήσουν, να βγάλει ασπροπρόσωπους τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Είναι πρωτίστως μια τεράστια αποτυχία του προοδευτικού κινήματος να αιχμαλωτίσει τη φαντασία των νέων ανθρώπων μετατρέποντας την ορμή των νιάτων τους σε βία δημιουργού, σε όραμα πλάστη και τέχνη χτίστη.

Η μεγαλύτερη αποτυχία δεν είναι το έγκλημα ενός ηλίθιου αστυνομικού. Είναι η ιδεολογική γύμνια της γενιάς που στα νιάτα της εκσπερμάτωσε επαναστατικά και τώρα ιδιωτεύει. Που ανίκανη να πρωτοστατήσει πια στο χτίσιμο ενός νέου οράματος τώρα απολαμβάνει ηδονοβλεπτικά την τυφλή βία των αποδιωγμένων από την πολιτική και την κοινωνία νέων. Είναι η θλιβερή εικόνα του μαστροπού ποιητή που μετράει τα αργύρια της πόρνης του.

Κάτι στο "προοδευτικό" κίνημα δεν πάει καθόλου καλά. Η αρρώστια της ναρκισιστικής του παράδοσης στη δύναμη των καπνογόνων εντυπώσεων και της φλεγόμενης εικόνας, η ένοχή του σιωπή, ρίχνει στο σκοτάδι την κοινωνία. Λείπουν απ' τους δρόμους οι εργάτες και οι αγρότες και δεν ξέρει κανείς πώς να χτίζει τα γκρεμισμένα και να φυτεύει τα καμένα.

Γερασμένη ιδεολογία δεν είναι η μη κατανόηση των νέων. Είναι η ατολμία για ουσιαστική Πράξη, η ανικανότητα για συνεύρεση με τον Άλλον, είναι η διαμαρτυρία που τα σπάει όλα για να μη φανεί ανίκανη.

Βλέπω τριγύρω γέρους ανθρώπους να τρεκλίζουν δείχνοντας με το δάχτυλο τούς άλλους.